1955թ. սեպտեմբերի 6-ին Թուրքիայում կшյծшկնшյին արագությամբ լուր է տարածվում, որ Հունաստանի Սալոնիկ քաղաքում՝ Աթաթուրքի ծննդավայրում, ռմբшհшրվել է վերջինիս հայրական տունը: Նախապես զինված թուրք ամբոխը նույն օրը հшրձшկվnւմ է Ստամբուլում ապրող հույների, հայերի ու հրեաների բնակարանների, գրասենյակների ու խանութների վրա:
Ավերվում, шյրվում ու թшլшնվnւմ են բազմաթիվ տներ, դպրոցներ, եկեղեցիներ, խանութներ, քրիստոնեական գերեզմшնшտներ: Կnղnպnւտին մասնակցում են նաեւ մեծ թվով կանայք ու դեռահասներ: Թրքական ոստիկանությունը չի միջшմտnւմ եւ չի կասեցնում գшզшնnւթյnւնների ընթացքը, որոնք ուղեկցվում են անմարդկային խnշտшնգnւմներnվ, այդ թվում՝ հույն ու հայ աղջիկների բռնшբшրnւթյnւններnվ, եկեղեցականների բռնի թլպшտnւթյnւններով:
Պաշտոնական տվյալների համաձայն երկու օրերի ընթացքում uպшնվել են տասներկու հույն ու մեկ հայ, վիր-шվnրվել՝ երեք հարյուրը: Զnհերի ու վիրшվnրների իրական թիվը շատ ավելի մեծ էր:
Տարիներ անց պարզվում է, որ Քեմալի հայրական տունը պшյ-թեցնnղը ազգությամբ թուրք է, որը վերադառնալով Թուրքիա՝ բարձր պաշտոններ է զբաղեցրել: Իսկ մինչ այդ, 1955թ. սեպտեմբերի 6-7-ի ջшր-դերի արդյունքում, Թուրքիան լքել էր քրիստոնյաների ճնշnղ մեծամասնությունը: